Podczas zaćmienia całkowitego tarcza Księżyca przybiera najczęściej brunatnoczerwoną barwę. Czy zatem "krwawy znak ma niebie" nie mógł wywierać wielkiego znaczenia na ludzi ? Znak ten łączono na przykład ze śmiercią królów.

Dzięki żydowskiemu historykowi Flawiuszowi wiemy, że władca Judei Herod zmarł kilka dni po zaćmieniu Księżyca. Ukrzyżowanie Jezusa również jest kojarzone z zaćmieniem Księżyca: "A gdy Go ukrzyżowano (...) Księżyc stracił jasność i stał się jakby pokryty krwią" - opisuje to zjawisko apokryficzny "Raport Piłata". Obliczenia astronomiczne wykazują, że jeśli wydarzeniom na Golgocie towarzyszyło wejście Księżyca w cień Ziemi, to dzień śmierci Jezusa powinien przypadać na 3 kwietnia 33 roku.

Zaćmienia Księżyca miały także pośredni wpływ na rezultaty wielkich bitew. W 413 roku p.n.e. podczas wojny peloponeskiej, toczonej między Atenami i Spartą o wpływ nad światem greckim zaćmienie zdecydowało o porażce armii ateńskiej na Sycylii. Złowróżbne zjawisko ponoć tak przestraszyło ateńskiego wodza, że zwlekał cały miesiąc z podjęciem działań wojennych przeciw Syrakuzom. Syrakuzanie wspierani przez Spartę zdołali w tym czasie kompletnie zniszczyć ateńską flotę, a następnie rozbić i wziąć do niewoli kilkudziesięciotysięczną armię przeciwnika.

Inne zaćmienie z 20 IX 331 raku p.n.e., przyniosło klęskę perskiemu władcy Dariuszowi III i utratę korony na rzecz Aleksandra Wielkiego. 1 X wojska macedońskie pokonały armię perską w bitwie na równinie między Arbelą i Gaugamelą w Asyrii. Dariusz musiał uciekać, zaś wkrótce potem został zamordowany przez spiskowców. Obie porażki greckiego wodza i perskiego króla, skojarzył z zaćmieniem grecki biograf Plutarch z Cheronei.

Krwawy Księżyc pojawił się również na niebie 22 V 1453 roku, wieszcząc obrońcom Konstantynopola rychłe zdobycie miasta. Rzeczywiście, w tydzień później, 22 V, wojska tureckie po 53 dniach oblężenia zdobyły stolicę Cesarstwa Bizantyńskiego, przypieczętowując tym samym jego upadek. Chrześcijańska Europa stanęła oko w oko wobec potęgi Imperium Osmańskiego, rozpościerającego się od Eufratu po Dunaj.

Trzeba jednak przyznać, że i chrześcijańscy wojownicy potrafili wykorzystać zaćmienie Księżyca jako sprzymierzeńca w walce. Ponad trzy wieki wcześniej, 16 VI 1117 roku, podczas jednej z wypraw krzyżowych rycerze łacińscy wdarli się na przedmieścia miasta Hamat, gdy oczy niemal wszystkich skierowane były ku skąpanej w czerwieni tarczy Księżyca. Arabski kronikarz zanotował, że zginęło wówczas 120 mieszkańców miasta.

Historia zna też przykłady posłużenia się zjawiskiem księżycowego zaćmienia do odwrócenia niepomyślnego biegu wypadków. Podczas swej czwartej wyprawy ku brzegom Ameryki Krzysztof Kolumb utknął wraz z załogą na kilka miesięcy na Jamajce. Statki nie nadawały się do żeglugi, zaś jamajscy Indianie po pewnym czasie odmówili zaopatrywania Europejczyków w żywność. Kolumb miał jednak ze sobą astronomiczne tablice, które zapowiadały, że dojdzie do zaćmienia Srebrnego Globu. Żeglarz uwierzył tablicom i rozpowszechnił wśród Indian plotkę o nadciągającej oznace boskiego gniewu. Gdy zgodnie z przepowiednią Księżyc wzeszedł przyciemniony i krwawy, Kolumb nie musiał już dalej martwić się o pożywienie dla siebie i swej załogi.